Yazasım var ama kelimelerin kifayetsiz kaldığı zamanlardayız yine. Ne güzel unutmuştuk bu acıları. Ne güzel şehit haberi yoktu kaç zamandır. Birileri huzurumuzdan rahatsız oldukça attıkları yeme hemen geliyoruz. Hadi bizi birbirimize katsınlar diye can atıyoruz sanki.

 Bir ufacık taşın camımızı çatlatması yeter geri kalanı biz kendimiz dibine kadar yürütüyoruz. Hayır içimizde paylaşamadığımız ne var. Oysa sorsak ya bir kendimize. Bir toprağın üstünde kardeşçe yaşamak mı kolay; yoksa öldürerek mi? O tetiğe basmak mı acı verir; yoksa karşındakini dinlemek mi?

 Vel hasıl kelam; neye layıksak öyle yaşıyoruz. Bizler kendimizi toparlamadıkça, sınırımızı bilmedikçe ileri bir adım dahi gidemeyiz. Saygı duymak; hoş görmek zor ;ama öldüresi değil hiç değilse...

 Uyarı: Blogumdaki resimleri ve yazıları kaynak göstermeden kullanmak KESİNLİKLE YASAKTIR!!!

 Facebook.com/zamanedenemeleri

Instagram.com/symkrlkn