İlkokula giderken yaz tatili boyunca günlük tutma ödevi vermişlerdi. O zamandan beri ara sıra yazarım. Geçen eski günlüklerimi bulunca bir okuyayım dedim. İnanır mısınız ne kadar acı dolu, hatırlamamam gereken gün varsa yazmışım. Unutmaktan, kızgın olduğum, kırgın olduğum insanları unutmaktan korkup yazmışım.
Okudukça sinirlendim, kırıldım, kızdım... Sonra sordum kendime "değer mi?" diye. Elbette değmez ve bir karar verdim. Kötü günleri artık yazmamaya. Hem tertemiz bir sayfayı kötü anılarımla doldurmanın ne anlamı var Allah aşkına?
Yaklaşık iki haftadır, ailecek sağlığın ne kadar bulunmaz bir nimet olduğunu birkez daha anladığımız bol imtihanlı günlerden geçiyoruz. Bundandır ki kalemi hiç elime almadım. Biliyorum ki yazsam ileride bir gün okuduğumda yine kat ve kat üzüleceğim. Onun yerine susmak en güzeli geldi. Derdi verenin dermanını da elbet vereceğini bilerek susmak. Bunun sonuda hayır olacak İnşallah. Mesela hayat herşeye rağmen yine devam edecek. Vicdan rahatlatma çabalarını unutmayacağız biz yine. Şuan gülümsüyor olmamız da mesela sadece Allah rızası için. Ben bu konuda daha çok kalem oynatırım, yalnız kendime söz vermiştim bllogumda bu konulara hiç girmeyeceğime dair. Ondan bitsin bu yazı burada.
Size ufak bir tavsiyem var. Günlük değil de mutlu anılarla dolu bir "an'lık" tutun. Hiç değise sizi okuduğunuzda mutlu eder. Bir de bizleri dualarınızda unutmayın yeter :)
Instagram:symakrlkn
Twitter:symkrlkn
Facebook.com/zamanedenemeleri.com
Uyarı: blogumdaki resimleri ve yazıları kullanmak kesinlikle YASAKTIR!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder