Yalan mutluluklarla çekilmiş bir "an" arıyoruz. Hem de sürekli. Nedeni ise sosyal medyada paylaşıp mutluymuşuz gibi görünmek. Peki ya gerçekte?
Geçen bir kaç ay -yok be ne bir kaçı 5-6 aydır- depresyonun dibine vurmuş bir haldey-im-dim. O günlerden bir gün işte bilgisayarı açıp baktım bloguma. Neler yazmışım diye. Bir yandan eski yazılarımı okuyorum bir yandan da hayrete düşüyürorum sanki hep mutluymuşum ben, hiç depresyona girip ağlayan ben değilmişim. Eğer o ben isem diğeri kim? Aklını peynir ekmeğin yanında domatesle yiyen Şeyma nerede?
Meğer yazdıklarımı sadece yazmışım. Hiç yaşamamışım. Hiç dediğim kadar umutlu olmamışım mesela. Bir de Instagrama bakayım dedim. Koyduğum resimlere... Kabul edelim depresyon hissediliyor onlarda. Ama yine de sanki hep mutluymuşum gibi yapmışım. Hep mutluymuşum gibi yazmışım. Belki de mutlu olmaya çalışmışım. Bilmiyorum..
Şimdilerde ise fark ettim ki meğer hepimiz depresyondaymışız. Aslında hiç keyifli yemediğimiz öncesinde kavga ettiğimiz sonrasında birbirimizi çekiştirdiğimiz anların arasındaki yemeklerin fotoğrafları paylaşmışız sosyal medyada. İçtiğimiz kahveyi bile uyanmak zinde hissetmek için değilde insanlar kahve içtiğimizi bilsin diye içmişiz.
Kısacası sosyal medya denen yer yalandan mutlu anlarla dolu sadece. Öncesinide sonrasınıda takipçilerimizin bilmediği mutlu an. Kısacası mutluymuşuz gibi çek panpa!
Uyarı: Blogumdaki resimleri be yazıları kullanmak kesinlikle yasaktır!!
İnstagram.com/symakrlkn
Facebook.com/zamanedenemeleri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder